Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd

Bywa tak, że pragnę schować twarz w dłoniach i na surowo zajadać się tęsknotą. Naprawdę jest mi trudno, zwłaszcza gdy lawina przykrych słów zasypuje moje ciało. W środku marznę. Chciałabym, żeby był bliżej. Ten znajomy oddech jako jedyne ciało obce potrafi mnie ogrzać. Reszta mnie broni się przed rzeczywistością. Docierają do mnie tylko proste komunikaty, które sprawiają, że funkcjonuje jak człowiek. Nieludzko chcę dotykać jego klatki piersiowej, gryźć lewe ucho i całować kark. Z impetem dociera do mnie fakt, że to tylko fantazja, której dziś nie spełnię. 
Ciepły dotyk pościeli, miękkie łóżko i zachód słońca za oknem dodają mi trochę siły. Miło, że chociaż to ma na mnie taki pozytywny wpływ.

Całe szczęście przyjemny weekend pozwolił mi zastanowić się nad sobą. Nad sprawami wyższej wagi. Nie mogę pozwolić aby ich ciężar sprowadzał mnie niżej niż jestem. Dzień jest coraz dłuższy i robi się coraz cieplej. Może to wyciągnie mnie z dziwnego braku kontroli nad sobą. Zaskoczyło mnie to, że potrafię się śmiać, przerzucając śmiesznymi obrazami w głowie, a zaraz po tym płakać. OK, już wystarczy tych głębokich wyznań. Nie chciałabym zostać demoralizująca.